این منظره رو چند شب پیش توی پارک دیدم خیلی بنظرم قشنگ اومد  دوست دارم شمارو هم در این احساس خوبی که داشتم شریک کنم  

دیروز باتفاق خانواده برای تفریح رفته بودیم به تفریحگاهی که دور و بر یک چشمه پرآب و زیبا قرار داره . خونواده های زیادی اونجا اومده بودن همینطور هم گروه هائی از جوونها که در جمعهای دوستانه برای تفریح اومده بودن . جای شما خالی هوای بسیار دل انگیز و منظره چشم نواز چشمه و استخر هائی که جلوش ساخته بودن خستگی کار و زندگی روزمره رو از تن بیرون می گرد .

این تابلو زیبا اثر خوشنویس هنرمند سرکار خانم حیدری است که از وبلاگ دوست گرانقدرم برومند با نام « روزهای زندگی » اینجا گذاشته ام . از ایشان ممنونم که مرا مورد لطف قرار داده اند ضمناً لینک وبلاگ با ارزش ایشان را می توانید از میان لینکهای من پیدا کنید .توصیه می کنم حتماً ببینید و استفاده کنید

تقدیم به دوست خوبم با وبلاگ « شروعی دوباره »

این داستان یکی از افسانه های تولستوی است که سالها پیش خوندم و خیلی به دلم نشست .مضمون داستان اینه که :

وقتی آسمون دلت ابری می شه و ابرهای غم ، بدگمانی ، خشم ،... آسمونتو پر می کنن ، یادت باشه خورشید عشق و امید پشت اونا می درخشه و نورش بدنبال روزنه ای میگرده تا از ابرا عبور کنه و به تو بتابه

امروز نمیدونم چرا همش این دو تا رباعی تو ذهنم می چرخند

گفتم چشمم ، گفت براهش مـــی دار

گفتم جگرم ، گفت پر آهش مـی دار

گفتم که دلم ، گفت چه داری در دل

گفتم غم تو ، گفت نگاهش مـی دار

......................................

گفتــم چشمم ، گفت که جیحون کنمش

گفتم جگرم ، گفت که پرخون کنمش

گفتــم غم تو  در دل من جای گرفت

گفتــــــا به هزار حیله بیرون کنمش

لطفاً نظرتون رو در باره این دو رباعی بگید

زندگی زیباست ای زیبا پسند

این ضرب المثل رو شاید بارها شنیده باشید و میدونید که در موردی بکار میره که آدم با یک حرف بیجا برای خودش دردسر درست می کنه

اما داستان این ضرب المثل رو میدونید ؟ یک قصه قدیمی داره که مرحوم مادربزرگم برام تعریف می کرد و من خیلی دوستش داشتم

قصه از این قراره که :

خدایا

تو بهترین دوست منی

تو بزرگترین حامی منی

در لحظاتی که از هیچکس دیگه برام کاری بر نمیاد تو بدادم می رسی

هرگز تنهام نمیگذاری

هرگز فراموشم نمیکنی

خدای من

منو ببخش اگه گاهی خودمو تنها و بی کس می بینم درحالی که تو کنارمی

منو ببخش که گاهی با اصرار ازت چیزی میخوام که می دونی به صلاحم نیست و وقتی بهم نمیدی عصبانی می شم و پرت و پلا می گم

منو ببخش که گاهی تو سختی ها جوش میارم و درشت حرف می زنم

منو ببخش که گاهی چنان طلبکار می شم که انگار حقی بتو دارم در حالی که تو فقط از روی لطف خودت منو خلق کردی و با محبت بی پایان خودت نگهم می داری

منو ببخش که گاهی بی صبری می کنم

منو ببخش که گاهی برای خالی کردن خشم خودم حرفهائی می زنم که باعث رنجش دیگران می شه

منو ببخش که گاهی از دست بنده هات چنان خشمگین می شم که نفرینشون می کنم . تو نفرینامو جدی نگیر

خدای من

همه اینا از جهل من نشات می گیره

از اینکه دایره دیدم وسیع نیست

از اینکه از مصلحت امور خبر ندارم

از اینکه طاقتم کمه و همه چیز رو فوری می خوام

از اینکه ادعام زیاده و فکر می کنم صلاح خودم رو بهتر هر کسی می دونم

خدایا

به علم بی کران خودت جهلم رو ببخش و برطرف کن

به اشرافت به همه آفرینش تنگی دایره دیدم رو ببخش و وسعت بده

به صبر بی بدیل خودت بی صبریمو ببخش و تاب و تحملم رو زیاد کن

به بزرگی خودت پر مدعائی منو ببخش و دلم رو خاشع کن

و همیشه بیادم بیار که چقدر مهربونی و دوستم داری

دوستان خوبم

عکسهائی رو که براتون میگذارم همه دست اولند

درواقع عکسهائی هستند که خودم میگیرم و البته استفاده از اونا و کپی کردنشون رو برای همه آزاد اعلام می کنم .( حتی بدون ذکر منبع )

دیروز به چند تا وبلاگ سرزدم که توشون درباره شهر تاریخی شوشتر نوشته بودن بنظرم اومد که چقدر اطلاعات ما از شهر های تاریخی کشورمون کمه و چقدر نسبت به این پیشینه تاریخی و حفظ آثار اون کم اعتنائیم .

شاید بگید : ای بابا ما تو امروزمون موندیم .گذشته و افتخارات باستانی به چه دردمون می خوره . قدیمی ها  هر گلی زدن به سر خودشون زدن ما هم باید به فکر امروز خودمون باشیم . چند تا خونه خرابه و پل ویرونه و اینجور چیزا رو می خوایم چکار .

خوب شایدم درست می گید اما هر ملتی نیاز داره که به ریشه ها و پیشینه خودش افتخار کنه تا در مقابل دیگرانی که امروز از اون جلوترن کم نیاره و احساس کمتری و ضعف نکنه . باید بدونه گذشتگانش تونستن پس اونم میتونه .افتخارات گذشته به نسل امروز اعتماد بنفس میده تا خودشو نبازه .

چندین سال پیش من در تهران بودم و پدرم در شهرستان

یک روز پدر زنگ زد وخواست که یکسری فتوکپی مدارک رو براش بفرستم و تاکید کرد که چون با پست طول می کشه حتماً با تیپاکس بفرستم . من آدرس تیپاکس رو نمی دونستم .پدر گفت خیابون فاطمی نزدیکای میدون فاطمیه  . فتوکپی ها رو تو پاکت گذاشتم و رفتم میدون فاطمی .

این مطلب را طبق قولی که به دوست خوبم برومند در وبلاگ روزهای زندگی دادم می نویسم

بنظر من زندگی یک مسیر است بین وجود فطری و غریزی ساده ای که انسان با آن متولد می شود و وجود تکامل یافته ای که در پایان به آن می رسد . این مسیر برای هر فرد می تواند متفاوت باشد هر چند که مبداء همه یکسان است.

این یکجور آزمایش دقته . می تونید سوتی این تقدیرنامه رو پیدا کنید؟

من این عکس رو به چند نفر نشون دادم اما ...

امان از بی دقتی و پیشداوری

من روی قالب وبلاگ و اینکه چطوری باشه و چه عناصری داشته باشه خیلی حساس نیستم و هر قالبی یا بدلیل زیبائیش ، یا سادگیش ، یا ارتباطش با مفهوم موضوعات ، یا تناسبش با سن و جنسیت نویسنده و یا هر دلیل دیگه برام جالب و پذیرفتنیه بشرطی که یک سری موارد توش رعایت بشه .